Sinds ik moeder ben geworden
Sinds ik moeder ben geworden, voelt het alsof mijn hart niet langer alleen van mij is. Alsof het buiten mijn lichaam leeft, kloppend in dat kleine, warme lijfje dat ik mijn kind mag noemen. Alles wat ik doe, elke stap die ik zet, heeft nu een diepere betekenis — want hij is er.
De liefde die ik voel is zo allesomvattend, dat het me soms overweldigt. Het is troostend en warm, maar ook rauw en kwetsbaar, omdat het onlosmakelijk verbonden is met angst. Mijn grootste geluk is nu ook mijn grootste kwetsbaarheid.
Ik wil hem beschermen tegen alles wat moeilijk en pijnlijk is in de wereld. Ik wil dat hij veilig is, dat hij gelukkig is. Mijn liefde voor hem voelt groter dan ik ooit voor mogelijk hield, alsof het een deel van mij heeft geopend waarvan ik niet wist dat het bestond.
Soms wil ik hem gewoon vasthouden en de tijd stilzetten. Ik ben zo bang dat de dagen, hoe mooi ze ook zijn, te snel voorbijgaan — dat ze op een dag alleen nog herinneringen zijn. De eerste lachjes, de slaperige knuffels, de kleine handjes die de mijne vasthouden… Ik weet dat er altijd nieuwe momenten komen, nieuwe herinneringen om te koesteren, maar de tijd lijkt me vooruit te duwen terwijl ik niets liever wil dan even blijven waar we zijn.
De liefde heeft me veranderd. Ik ben niet meer dezelfde persoon als voorheen — ik ben meer. Zachter, sterker, maar ook kwetsbaarder dan ooit. Als kersverse moeder weet ik niet of ik ooit nog echt zorgeloos weg kan zijn, omdat mijn hart altijd bij hem blijft.
Maar misschien is dat juist wat het betekent om moeder te zijn. Liefde die zó diep geworteld zit, verandert je voorgoed. Het laat geen ruimte voor onbezorgdheid, maar wél voor eindeloze toewijding, hoop en het verlangen om samen zoveel mogelijk mooie momenten te beleven. Hoe snel de tijd ook voorbij glijdt.
Liefs,
Maud
