Gewoon samen
Ik duw de wandelwagen door straten die ik nu uit mijn hoofd ken.
Zacht rollend over het pad,
alsof hij het gewicht van de stilte begrijpt.
Het is de laatste week,
zo zonder klok, zonder haast, alleen wij.
Er hangt een afscheid in de lucht,
gelukkig niet van jou,
maar van de tijd waar niemand tussen kwam.
Weken die in elkaar overvloeiden.
Ik dacht dat loslaten zou voelen als breken.
Maar misschien is het meer als uitrekken —
als groeien naar een nieuwe vorm.
Na de dagen samen,
waarin ik elke dag een beetje meer moeder werd,
opent zich nu langzaam een andere realiteit.
Het voelt onwennig,
want ik sluit iets af dat nooit meer precies zo zal zijn.
En straks, als alles weer sneller gaat,
weet ik beter hoe waardevol het is,
om even stil te staan —
met jou, gewoon samen.
Liefs,
Maud
