Zijn eigen bed
Hij wil niet slapen in zijn eigen bed.
Niet in dat zorgvuldig uitgekozen wiegje, onder het dekentje waarin ik hem met zoveel liefde heb ingestopt.
Hij wil alleen op mij.
Op mijn borst, dicht tegen me aan,
waar mijn hart hem wiegt in het ritme dat hij al kende.
En zo beweeg ik tussen uitersten. Tussen overgave en behoefte aan ruimte. Tussen vermoeidheid en diepe liefde. Tussen het verlangen om even alleen te zijn, en de wens om niet los te hoeven laten.
En toen, zomaar ineens,
viel hij voor het eerst in slaap in zijn eigen bed.
En ik stond daar naast hem,
stil, een beetje verbaasd,
maar vooral geraakt.
Want alles verandert,
vaak zonder aankondiging.
En ineens besefte ik hoe snel het eigenlijk gaat.
Sindsdien doet hij vaker zijn dutjes daar — in zijn eigen bed.
En hoewel het me wat ruimte teruggeeft,
waardeer ik nu des te meer die momenten waarop hij nog op mij in slaap valt.
Wat een wonder eigenlijk,
om voor iemand die veilige haven te mogen zijn.
Ik weet nu: het gaat niet om het loslaten, maar om het vasthouden tot ze zelf durven gaan.
Liefs,
Maud
